Eén van de belemmerende overtuigingen waar coaches bij hun acquisitie last van kunnen hebben, is het idee dat er al zoveel coaches zijn. Iedereen is coach tegenwoordig! Wie zit er nog op jou te wachten?
Dat is een hele vervelende gedachte, die de coaches vaak de lust om als coach naar buiten te treden, ontneemt. Veel coaches durven op verjaardagsfeestjes niet te zeggen dat ze coach zijn! En dat is echt heel jammer, want als dienstverlenende professional wordt je acquisitie een stuk effectiever, als je aan iedereen die je tegenkomt, telkens weer zegt wat je doet.
Wat is er waar van die gedachte? Het klopt misschien dat er veel coaches zijn, maar er zijn er ook veel nodig. Zelf kan ik me mijn leven zonder coaching niet voorstellen en laat ik me regelmatig coachen, liefst door verschillende coaches tegelijk. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben… Zolang mensen problemen hebben, hebben ze ook behoefte aan coaching. De vraag ernaar lijkt me juist groter dan ooit.
Naar mijn idee creëren coaches voor een deel zelf hun probleem met acquisitie. Ze houden de markt voor coaching klein omdat ze er niet in slagen, anderen warm te laten lopen voor hun coaching. Dat komt door de manier waarop ze over hun coaching communiceren.
Zelf ben ik bijvoorbeeld ook coach, maar ik noem mezelf niet zo. Als mensen vragen wat ik doe, zeg ik: “Ik help zelfstandige ondernemers om meer klanten te vinden”. Door dit ene zinnetje heb ik een overvloed aan klanten. Wat is mijn geheim? Ik maak duidelijk wat mensen aan me kunnen hébben.
Laten we eens kijken naar hoe coaches over zichzelf praten. Hier wat citaten van een website over coaches geplukt:
…Iedereen is het waard om zijn/haar potentieel te ontplooien en om vanuit innerlijke kracht en vanuit het hart met passie te kiezen voor datgene dat bezieling geeft…
…De vruchtbaarheid van het contact, de kwaliteit van de ontmoeting van mens tot mens staat voor mij centraal, de authenticiteit, oprechte betrokkenheid, creativiteit en bezieling…
…Ont-dekken wat er in het hier en nu is en speelt. Licht laten schijnen op dat wat onbewust ons gedrag bepaalt en van daaruit nieuw gedrag creëren. Confronterend ( de waarheid niet schuwend) en liefdevol (wat er is mag er zijn)…
Opvallend in deze beschrijvingen: ze leggen nadruk op het proces (het hoe) en ze richten zich op “zelfverwerkelijking” van hun klanten. Doelgroep is niet duidelijk, het probleem waar de coaching een oplossing voor is, ontbreekt, evenals de resultaten die je ermee kunt behalen.
Authenticiteit, betrokkenheid, bezieling: vind ik allemaal heel belangrijk. Maar de vraag is of je daarmee je coaching verkoopt. Voor de meeste mensen is zelfverwerkelijking een brug te ver (denk aan de behoeftepyramide van Mazlov). Zelf help ik in mijn coaching mijn klanten met ultieme zelfverwerkelijking (ondernemerschap). Maar dit zal ik nooit zeggen, als ik mensen wil overtuigen klant van me te worden.
Volgens mij is het beter om voor hele concrete doelgroepen praktische hulp aan te bieden voor herkenbare problemen. Je gaat dan de enorme potentiële behoefte aan coaching die er is, veel beter benutten. En dan blijkt er van coaches nooit genoeg te zijn.
En wat vind jij? Ik hoor graag je reactie. Klik op “reacties”.
Momenteel ben ik bezig met het opzetten van een kleinschalig bedrijf in coaching (en supervisie) en dit artikel sluit direct aan met de worstelingen die ik doormaak. Het is blijkbaar lastig een pakkende tekst te maken. Ik ben ook druk opzoek naar goede voorbeelden.
(voorbeelden gericht op het proces of de methodiek zijn er inderdaad genoeg) Dank.